متاسفانه در برخی از سازمان ها امور مربوط به مدیریت دانش از برنامه ریزی استراتژیک جدا گردیده است. در حالی که داشتن یک استراتژی دانش مناسب و به جا این اطمینان را ایجاد می‌کند که تلاش‌های مربوط به مدیریت دانش در راستای استراتژی سازمان بوده و از آن نشات بگیرد. برای روشن شدن رابطه بین استراتژی و دانش، سازمان می‌بایست دانش مورد نیاز برای برآورده کردن اهداف استراتژیک را مشخص و آن را با دانش موجود خود مقایسه و شکاف دانشی میان آنها را مشخص نماید.

پشتیبانی استراتژیک دانش از استراتزی کسب و کار
بدون برنامه ریزی به منظور رسیدن به وضعیت دانشی مورد نیاز، امکان انحراف از اهداف استراتژیک سازمان و کاهش اثربخشی اقدامات صورت گرفته در مدیریت دانش وجود خواهد داشت.

شروع تدوین استراتژی دانش، شناسایی حوزه های دانش است. روش‌های مختلفی برای شناسایی حوزه‌های دانش وجود دارد. روش های رایج عبارتند از:

• شناسایی حوزه های دانش مبتنی بر نوع صنعت (نفت و گار، خودرو، معدن و غیره)

• شناسایی حوزه‌های دانش بر اساس منبع دانش (فرایند، محصول، پروژه و غیره)

• شناسایی حوزه های دانش مبتنی بر فعالیت (مثل طراحی، فروش و توزیع، تحقیق و توسعه و غیره

پس از این گام، حوزه‌های کلیدی دانش تعیین و شکاف دانشی آنها با شاخص‌های استاندارد ارزیابی شده تا حوزه‌های بحرانی دانش مشخص شود. در ادامه با تعیین اولویت‌ها و تخصیص استراتژی‌های دانش به حوزه‌های بحرانی، مسیر مدیریت دانش در سازمان ترسیم می‌شود. معمولاً سازمان هایی که رویکرد آنها بکارگیری و اهرم نمودن دانش داخلی سازمان است، استراتژی دانشی محافظه کارانه را به نمایش می گذارند. در حالی که سازمان های نوآور که در تامین دانش خود، هم از منابع داخلی استفاده می کنند و هم از منابع بیرونی (بدون مرز) استراتژی دانشی تهاجمی دارند.

روی دانش های بحرانی تمرکز کنید
قانون پارتو در مدیریت دانش حاکی از آن است که ۲۰ درصد از دانش های شما، ۸۰ درصد نتیجه برای شما در برخواهد داشت.
مقایسه وضعیت دانشی خود با رقبا نشان می دهد که شرکت شما در ریسک به سر می برد، نسبت به رقبا عقب افتاده است، در رقابت پایاپای است و یا در وضعیت مساعد قرار دارد. چه دانشی است که یک سازمان را قادر می سازد تا رهبری و هدایت صنعت و رقبایش را به دست بگیرد و به طور قابل ملاحظه ای خود را از رقبایش متمایز نماید؟ پاسخ این سوال در استراتژی دانش نهفته است.